анамасты́чны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
анамасты́чны |
анамасты́чная |
анамасты́чнае |
анамасты́чныя |
| Р. |
анамасты́чнага |
анамасты́чнай
анамасты́чнае |
анамасты́чнага |
анамасты́чных |
| Д. |
анамасты́чнаму |
анамасты́чнай |
анамасты́чнаму |
анамасты́чным |
| В. |
анамасты́чны (неадуш.)
анамасты́чнага (адуш.) |
анамасты́чную |
анамасты́чнае |
анамасты́чныя (неадуш.)
анамасты́чных (адуш.) |
| Т. |
анамасты́чным |
анамасты́чнай
анамасты́чнаю |
анамасты́чным |
анамасты́чнымі |
| М. |
анамасты́чным |
анамасты́чнай |
анамасты́чным |
анамасты́чных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
анамасты́чны лингв. ономасти́ческий
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
анамасты́чны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае адносіны да анамастыкі, звязаны з ёю. Анамастычнае даследаванне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
анама́стыка, -і, ДМ -тыцы, ж. (спец.).
1. Сукупнасць уласных імён мовы.
2. Раздзел мовазнаўства, які вывучае ўласныя імёны.
|| прым. анамасты́чны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)