амі́ны (ед. амі́н м.) хим. ами́ны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

амі́ны, ‑аў.

Вугляродзістыя злучэнні, вытворныя аміяку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

амі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. амі́н амі́ны
Р. амі́ну амі́наў
Д. амі́ну амі́нам
В. амі́н амі́ны
Т. амі́нам амі́намі
М. амі́не амі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ами́ны хим. амі́ны, -наў мн.;

ами́н ед. амі́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)