амбі́тны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. амбі́тны амбі́тная амбі́тнае амбі́тныя
Р. амбі́тнага амбі́тнай
амбі́тнае		 амбі́тнага амбі́тных
Д. амбі́тнаму амбі́тнай амбі́тнаму амбі́тным
В. амбі́тны (неадуш.)
амбі́тнага (адуш.)		 амбі́тную амбі́тнае амбі́тныя (неадуш.)
амбі́тных (адуш.)
Т. амбі́тным амбі́тнай
амбі́тнаю		 амбі́тным амбі́тнымі
М. амбі́тным амбі́тнай амбі́тным амбі́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

амбі́тны, см. амбіцы́йны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

амбі́тны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і амбіцыйны. Пісар жа быў таўстаморды; амбітны, уладалюбны. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

амбі́цыя, -і, ж.

1. Абвостранае самалюбства, ганарлівасць, фанабэрыстасць.

2. звычайна мн. Прэтэнзіі, дамаганні чаго-н. (неадабр.).

Нічым не абгрунтаваныя амбіцыі.

◊

Кідацца ў амбіцыю — пакрыўдзіўшыся, выказваць незадавальненне, злавацца.

|| прым. амбіцы́йны, -ая, -ае і амбі́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Амбі́цыя ’гордасць’ (БРС, Нас., Гарэц.), амбіт ’ганарлівец’ (Гарэц., Нас.), амбітны (Др.-Падб., Нас.) < польск. ambicja (Кюнэ, Poln., 40) < лац. ambitio.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)