ама́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ама́на ама́ны
Р. ама́ны ама́н
Д. ама́не ама́нам
В. ама́ну ама́ны
Т. ама́най
ама́наю		 ама́намі
М. ама́не ама́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Ама́на ’падман, прываба’ (Нас.), аманіць падменіць’ (Нас.), ст.-бел. омана (1608) (Нас. гіст.). Гл. мана, маніць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ама́н

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ама́н
Р. Ама́на
Д. Ама́ну
В. Ама́н
Т. Ама́нам
М. Ама́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ама́н

‘у мусульман: гарантыя бяспекі для немусульманіна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ама́н
Р. ама́на
Д. ама́ну
В. ама́н
Т. ама́нам
М. ама́не

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)