алю́каць
‘вымаўляць адпаведныя гукі’
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
алю́каю |
алю́каем |
| 2-я ас. |
алю́каеш |
алю́каеце |
| 3-я ас. |
алю́кае |
алю́каюць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
алю́каў |
алю́калі |
| ж. |
алю́кала |
| н. |
алю́кала |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
алю́кай |
алю́кайце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
алю́каўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Алю́каць ’зрабіць каго-небудзь маркотным’ (Нас.), алюканы частай лаянкай даведзены да маркотнага стану’ (Нас.). Параўн. рус. улюлюкать, заулюлюкать і літ. lelióti, alióti ’гнаць з крыкам’, лат. aluties ’паводзіць сябе па-вар’яцку, крычаць, шумець’. Сувязь анаматапаэтычных беларускіх і рускіх слоў з адпаведнымі літоўскімі і лацінскімі акрэсліць цяжка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)