Альшы́на
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Альшы́на |
| Р. |
Альшы́ны |
| Д. |
Альшы́не |
| В. |
Альшы́ну |
| Т. |
Альшы́най
Альшы́наю |
| М. |
Альшы́не |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
альшы́на
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
альшы́на |
альшы́ны |
| Р. |
альшы́ны |
альшы́н |
| Д. |
альшы́не |
альшы́нам |
| В. |
альшы́ну |
альшы́ны |
| Т. |
альшы́най
альшы́наю |
альшы́намі |
| М. |
альшы́не |
альшы́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
альшы́на ж., см. але́шына
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
альшы́на, ‑ы, ж.
Тое, што і алешына. А гэта я пачуў ад тых альшын, Што выраслі на берагах Разліва. Танк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Але́шнік (Янк. Мат., Гарэц., Касп., Шат.), алешына (Касп., Шат., Мат., Кіс.), алешчына ’вольха’ (Янк. I), алешша (Бяльк.), альшана ’алешнік, альхоўнік’ (Сцяц.), альшына ’вольха клейкая’ (Кіс.) да вольха (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Віхла́ 1 ’аб чалавеку рухавым, энергічным, у якога хутка ідзе работа’ (Бір. Дзярж., З нар. сл.). Да віхаць ’хістацца’, віхляць’, завіхацца ’спяшаць, намагацца рабіць што-небудзь’. Параўн. польск. wichlacz ’махляр, падманшчык’; ’рухавы чалавек’.
Віхла 2 ’лаза, вярба, Salix L.’ карэліц., свісл. (Весці АН БССР, 1969, 4, 124). Ад віхаць, віхацца ’качацца, хістацца, як, напрыклад, польск. wikło, wikła ад wikłać ’віхаць’. Далей яно звязана з віць (Брукнер, 613). Націск на канчатку ў назвах дрэў (асіна́, альшына́, характэрны для гэтых гаворак (Арашонкава і інш., Весці АН БССР, 1969, 4, 124).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)