А́льба

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. А́льба
Р. А́льбы
Д. А́льбе
В. А́льбу
Т. А́льбай
А́льбаю
М. А́льбе

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

А́льба ’белая кашуля ксяндза’ (Нас.), ст.-бел. альба (1592) (Булыка, Запазыч.) < ст.-польск. alba < с.-в.-ням. albe < лац. alba (Кюнэ, Poln., 40).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

А́льбо́ (БРС, Мал., Гарэц., Нас., Шат., Мядзв.), альба (Касп.) ’ці’ < польск. albo (Мядзв.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)