але́невы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. але́невы але́невая але́невае але́невыя
Р. але́невага але́невай
але́невае		 але́невага але́невых
Д. але́неваму але́невай але́неваму але́невым
В. але́невы (неадуш.)
але́невага (адуш.)		 але́невую але́невае але́невыя (неадуш.)
але́невых (адуш.)
Т. але́невым але́невай
але́неваю		 але́невым але́невымі
М. але́невым але́невай але́невым але́невых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

але́невы оле́невый;

○ а. мох — оле́ний мох

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

але́невы, ‑ая, ‑ае.

1. Які належыць аленю; зроблены са скуры аленя. Аленевы рог. Аленевыя боты. Аленевая шапка.

2. у знач. наз. але́невыя, ‑ых. Сямейства жвачных парнакапытных жывёлін.

•••

Аленевы мох гл. мох.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

але́нь, -я, мн. -і, -яў, м.

Парнакапытная жвачная млекакормячая жывёліна з галінастымі рагамі і кароткім хвастом.

|| прым. але́невы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

оле́ний але́невы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

я́гель, -ю, м.

Род лішайніку ў выглядзе маленькіх шэрых кусцікаў, якія растуць у тундры і на тарфяных балотах, так званы аленевы мох.

|| прым. я́гельны, -ая, -ае.

Ягельнае покрыва.

Ягельная тундра.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

я́гель, ‑ю, м.

Кусцісты шэры лішайнік, які служыць асноўным кормам для паўночных аленяў зімой; аленевы мох. Адкопваюць [алені] з-пад снегу капытамі мох-ягель і ядуць яго. Бяганская.

[Саамск. jiegel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мох (род., дат., предл. мо́ху и імху́, твор. мо́хам и імхо́м; мн. імхі́) м. мох;

○ але́невы м. — оле́ний мох;

◊ абрасці́ мо́хам — обрасти́ мо́хом

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мох, РДМ моху і імху, Т мохам і імхом; мн. імхі, імхоў; м.

Споравая расліна без каранёў і кветак, якая сцелецца або расце ў вільготных мясцінах, на дрэвах, каменні. Перад вайной схілы гары былі голыя, усланыя сівым сухім мохам. Пестрак. Хатка была старая, пахілая, на страсе рос зялёны мох і нават кусцікі нейкай травы. Сіняўскі. Пад босымі нагамі шалахціць залатое лісце, суха патрэскваюць сучкі на мяккай аўчыне імху. Брыль.

•••

Аленевы мох — назва кусцістага шаравата-зялёнага або белага лішайніка, які служыць кормам для паўночных аленяў.

Абрасці мохам гл. абрасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)