аку́чванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. аку́чванне аку́чванні
Р. аку́чвання аку́чванняў
Д. аку́чванню аку́чванням
В. аку́чванне аку́чванні
Т. аку́чваннем аку́чваннямі
М. аку́чванні аку́чваннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аку́чванне ср., с.-х. оку́чивание

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аку́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. акучваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аку́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; зак., што.

Узрыхліўшы глебу, абгарнуць ёю што-н.

А. бульбу.

|| незак. аку́чваць, -аю, -аеш, -ае; наз. аку́чванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

оку́чивание аку́чванне, -ння ср.; абганя́нне, -ння ср.; абко́пванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)