аксамі́тны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. аксамі́тны аксамі́тная аксамі́тнае аксамі́тныя
Р. аксамі́тнага аксамі́тнай
аксамі́тнае		 аксамі́тнага аксамі́тных
Д. аксамі́тнаму аксамі́тнай аксамі́тнаму аксамі́тным
В. аксамі́тны (неадуш.)
аксамі́тнага (адуш.)		 аксамі́тную аксамі́тнае аксамі́тныя (неадуш.)
аксамі́тных (адуш.)
Т. аксамі́тным аксамі́тнай
аксамі́тнаю		 аксамі́тным аксамі́тнымі
М. аксамі́тным аксамі́тнай аксамі́тным аксамі́тных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

аксамі́тны ба́рхатный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аксамі́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да аксаміту. // Зроблены з аксаміту. Дзед.. у чорнай, аксамітнай ярмолцы.. здаваўся мне чарадзеем. Бядуля. // З уласцівасцямі аксаміту, падобны на аксаміт. Сіняк на ўвесь лобік і кроў прасочваецца праз тонкую аксамітную скурку. Крапіва. // перан. Прыемны, мяккі (пра голас, гукі). Аксамітны басок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аксамі́т, -у, М -мі́це, м.

Шаўковая тканіна з мяккім, гладкім і густым ворсам.

|| прым. аксамі́тавы, -ая, -ае і аксамі́тны, -ая, -ае.

Аксамітавая сукенка.

Аксамітная трава (перан.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аксами́тный аксамі́тны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ба́рхатный аксамі́тавы, аксамі́тны;

◊

ба́рхатный сезо́н ба́рхатны сезо́н.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

срэбралі́тны, ‑ая, ‑ае.

Абл. Светлы, як срэбра, нібы выліты са срэбра. І дзе на свеце ёсць такая, Як Нёман, рэчанька другая? Тут хвалі светлы, срэбралітны, А беражкі — ну, аксамітны. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сіне́ль ‘шнурок з аксаміцістым ворсам’ (ТСБМ), сена́лька ‘стужка, каснік’ (Сцяшк. Сл.). Праз рус. сине́ль ‘аксамітны махровы шнур’ з франц. chenille ‘тс’, што да народналац. canicula ‘вусень, сабачка’ ад canis ‘сабака’ (Фасмер, 3, 624; ЕСУМ, 5, 235).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ядва́бны, ‑ая, ‑ае.

Уст. і паэт. Шаўковы. Астаўся ў памяці трошкі прыспушчаны з галавы чорны, шырокі, здаецца, аксамітны, а можа ядвабны шалік. «Маладосць». Заграбае пракосы дзяўчына... Сонца кос яе пасмы залоціць, Яны ззяюць красою ядвабнай. Гурло.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ды́скант, ‑а, М ‑нце, м.

1. Высокі хлапечы голас, які адпавядае жаночаму сапрана. — Я сам паеду ў райком да Янушковіча, — аксамітны басок Бабейкі паступова ператвараўся ў дыскант. Хадкевіч. // Спявак з такім голасам.

2. Падгалосак над асноўным голасам у беларускіх і ўкраінскіх народных песнях.

[Лац. diskantus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)