акругле́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. акругле́нне акругле́нні
Р. акругле́ння акругле́нняў
Д. акругле́нню акругле́нням
В. акругле́нне акругле́нні
Т. акругле́ннем акругле́ннямі
М. акругле́нні акругле́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

акругле́нне ср., прям., перен. округле́ние; см. акруглі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

акругле́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. акругляць — акругліць і стан паводле знач. дзеясл. акругляцца — акругліцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акруглі́ць, акруглю́, акру́гліш, акру́гліць; акру́глены; зак., што.

1. Зрабіць круглым, акруглым.

А. губы.

2. Выразіць у круглых лічбах.

А. суму.

3. перан. Давесці да значных памераў; павялічыць (разм.).

|| незак. акругля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. акругле́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

округле́ние в разн. знач. акругле́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)