аканава́ць
‘асудзіць, аддаць каго-небудзь, што-небудзь’
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
акану́ю |
акану́ем |
| 2-я ас. |
акану́еш |
акану́еце |
| 3-я ас. |
акану́е |
акану́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
аканава́ў |
аканава́лі |
| ж. |
аканава́ла |
| н. |
аканава́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
акану́й |
акану́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
аканава́ўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Аканава́ць ’абяцаць, намеціць (= мець намер)’ (Касп.), магчыма, праславянскі архаізм. Тады да прасл. kaniti: серб.-харв. ка́нити ’мець намер’, балг. каня, макед. кани ’тс’. Параўн. яшчэ балг. каня ’запрашаць, прапанаваць’ макед. кани ’тс’ (Мартынаў, SlW, 62). Бернекер (1, 561) супастаўляе з лац. cōnor ’мець намер, намагацца’. Супраць Вальдэ-Гофман, 1, 262. Параўн. таксама Покарны, 564. Скок (2, 34) звязвае з прасл. konati, konъ (гл. канец). Неверагодна. Гл. канькаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)