адшчэ́п
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
адшчэ́п |
адшчэ́пы |
| Р. |
адшчэ́па |
адшчэ́паў |
| Д. |
адшчэ́пу |
адшчэ́пам |
| В. |
адшчэ́п |
адшчэ́пы |
| Т. |
адшчэ́пам |
адшчэ́памі |
| М. |
адшчэ́пе |
адшчэ́пах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
адшчэ́п, ‑а, м.
Кавалак, адшчапаны ад чаго‑н. Адшчэп каменя. Дошка з адшчэпам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
адшчэ́пак, ‑пка, м.
Тое, што і адшчэп. Салдат прыўстаў на наскі, узнімаючы ўгору тоненькі адшчэпак дрэва, на якім трапятала нябачная кропля агню. Самуйлёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)