адстаўні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Адстаўны ваеннаслужачы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адстаўні́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. адстаўні́к адстаўнікі́
Р. адстаўніка́ адстаўніко́ў
Д. адстаўніку́ адстаўніка́м
В. адстаўніка́ адстаўніко́ў
Т. адстаўніко́м адстаўніка́мі
М. адстаўніку́ адстаўніка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

адстаўні́к, -ка́ м., разг. отставни́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адстаўні́к, ‑а, м.

Той, хто знаходзіцца ў адстаўцы (цяпер звычайна пра ваенных). [Максім Сілыч] — адстаўнік-пенсіянер, жонка таксама нідзе не працуе, так што на ўсё лета прыехалі зноў. Марціновіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

отставни́к разг. адстаўні́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)