адпрэ́чыць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. адпрэ́чу адпрэ́чым
2-я ас. адпрэ́чыш адпрэ́чыце
3-я ас. адпрэ́чыць адпрэ́чаць
Прошлы час
м. адпрэ́чыў адпрэ́чылі
ж. адпрэ́чыла
н. адпрэ́чыла
Загадны лад
2-я ас. адпрэ́ч адпрэ́чце
Дзеепрыслоўе
прош. час адпрэ́чыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адпрэ́чыць сов., разг. отстрани́ть; удали́ть; отпра́вить ни с чем

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адпрэ́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

Разм. Адхіліць, не даць чым‑н. займацца, прымусіць пакінуць месца, пасаду. [Сымон:] Я думаю! Гэта ж не жартачкі! — ад усяго адпрэчылі, і рук няма за што зацяць. Купала. І чаму.. [Васіль] не абсек тады Клыбіка, не адпрэчыў: знайшоў калі гаварыць пра школьныя справы, пагаварыў бы днём! М. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адпрэ́чыць ’прагнаць’ (КЭС), атпрэчыць (Янк. Мат.). Магчыма, да прэч (гл.). Параўн., аднак, адпрыччыць ’адвучыць ад дому каго’ (Шат.). Магчыма, абодва словы да апрыч, апрэч. Не можа быць выключаны таксама балтыйскі ўплыў. Параўн. літ. atprásti, atprãtinti ’адвучыць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адпрэ́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Разм. Незак. да адпрэчыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адпрыччы́ць ’адвучыць ад дому каго’ (Шат.). Гл. адпрэчыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

отши́ть сов.

1. (кончить шить) разг. адшы́ць;

2. (снять обшивку) стр. адшы́ць, адшалява́ць, адбі́ць (ашалёўку);

3. (прогнать, отстранить) прост. адшы́ць, адпрэ́чыць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)