адначле́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. адначле́н адначле́ны
Р. адначле́на адначле́наў
Д. адначле́ну адначле́нам
В. адначле́н адначле́ны
Т. адначле́нам адначле́намі
М. адначле́не адначле́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адначле́н м., мат. одночле́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адначле́н, ‑а, м.

Найпрасцейшы від алгебраічных выразаў элементарнай алгебры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

одночле́н мат. адначле́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адначле́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які складаецца з аднаго члена. Адначленны сказ.

2. Які азначае сабой адначлен. Адначленная формула.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)