аднару́чка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аднару́чка |
аднару́чкі |
| Р. |
аднару́чкі |
аднару́чак |
| Д. |
аднару́чцы |
аднару́чкам |
| В. |
аднару́чку |
аднару́чкі |
| Т. |
аднару́чкай
аднару́чкаю |
аднару́чкамі |
| М. |
аднару́чцы |
аднару́чках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аднару́чка ж., разг. (пила) ножо́вка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
аднару́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Невялікая піла, прыстасаваная для работы адной рукой; нажоўка. Сякера.. [Васілю] спадабалася, а лучок, на яго думку, не заслугоўеаў павагі. Усёй сваёй формай ён нагадваў сталярскую аднаручку. Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Аднару́чка ’мера напрадзеных нітак’ (Нас., Інстр. III) да аднаруч (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)