аднамо́ўны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. аднамо́ўны аднамо́ўная аднамо́ўнае аднамо́ўныя
Р. аднамо́ўнага аднамо́ўнай
аднамо́ўнае		 аднамо́ўнага аднамо́ўных
Д. аднамо́ўнаму аднамо́ўнай аднамо́ўнаму аднамо́ўным
В. аднамо́ўны (неадуш.)
аднамо́ўнага (адуш.)		 аднамо́ўную аднамо́ўнае аднамо́ўныя (неадуш.)
аднамо́ўных (адуш.)
Т. аднамо́ўным аднамо́ўнай
аднамо́ўнаю		 аднамо́ўным аднамо́ўнымі
М. аднамо́ўным аднамо́ўнай аднамо́ўным аднамо́ўных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

аднамо́ўны одноязы́чный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

тэза́ўрус, ‑а, м.

1. Аднамоўны (тлумачальны або тэматычны) слоўнік, які поўна ахоплівае лексіку дадзенай мовы.

2. Поўны, семантычна сістэматызаваны галіновы тэрміналагічны слоўнік, прызначаны для інфармацыйнага пошуку.

[Ад грэч. thēsauros — скарб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)