адме́та
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
адме́та |
адме́ты |
| Р. |
адме́ты |
адме́т |
| Д. |
адме́це |
адме́там |
| В. |
адме́ту |
адме́ты |
| Т. |
адме́тай
адме́таю |
адме́тамі |
| М. |
адме́це |
адме́тах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
адме́та ж., разг. приме́та, отличи́тельная черта́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адме́та, ‑ы, ДМ ‑меце, ж.
Прыкмета, характэрная рыса. Спрадвечная адмета восені — цішыня — жыла тут. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
асаблівасць, своеасаблівасць, уласцівасць, якасць, рыса, знак, адзнака, прыкмета, адмета, адметнасць, бок, характар, спецыфіка, атрыбут, сімптом, штрых
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)