адме́ннік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
адме́ннік |
адме́ннікі |
| Р. |
адме́нніка |
адме́ннікаў |
| Д. |
адме́нніку |
адме́ннікам |
| В. |
адме́ннік |
адме́ннікі |
| Т. |
адме́ннікам |
адме́ннікамі |
| М. |
адме́нніку |
адме́нніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
адме́ннік, ‑а, м.
Тое, што і сінонім. Існаванне сінонімаў мае свае гістарычныя падставы. У арабскай мове, як было падлічана ў свой час, ёсць тысяча адменнікаў для слова «меч» і чатыры тысячы для слова «няшчасце». Лужанін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)