адзіно́кі, -ая, -ае.

1. Аддзелены ад іншых падобных; без іншых, да сябе падобных.

А. дуб.

2. Які не мае сям’і, блізкіх; які адчувае сябе чужым сярод людзей, далёкім ад іх.

А. чалавек.

3. Які праходзіць, адбываецца ва ўмовах адзіноты.

Адзінокая старасць.

|| наз. адзіно́касць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адзіно́кі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. адзіно́кі адзіно́кая адзіно́кае адзіно́кія
Р. адзіно́кага адзіно́кай
адзіно́кае		 адзіно́кага адзіно́кіх
Д. адзіно́каму адзіно́кай адзіно́каму адзіно́кім
В. адзіно́кі (неадуш.)
адзіно́кага (адуш.)		 адзіно́кую адзіно́кае адзіно́кія (неадуш.)
адзіно́кіх (адуш.)
Т. адзіно́кім адзіно́кай
адзіно́каю		 адзіно́кім адзіно́кімі
М. адзіно́кім адзіно́кай адзіно́кім адзіно́кіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адзіно́кі

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. адзіно́кі адзіно́кія
Р. адзіно́кага адзіно́кіх
Д. адзіно́каму адзіно́кім
В. адзіно́кага (адуш.) адзіно́кіх (адуш.)
Т. адзіно́кім адзіно́кімі
М. адзіно́кім адзіно́кіх

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адзіно́кі

1. прил. одино́кий; уединённый;

2. в знач. сущ. одино́кий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адзіно́кі, ‑ая, ‑ае.

1. Які знаходзіцца, размяшчаецца адасоблена ад іншых прадметаў. Люблю сум дзічкі адзінокай, Забытай ў полі пастушкамі. Лойка. Над адзінокім ціхім стогам Дыміцца сіняя імгла. Танк.

2. Які не мае сям’і, сваякоў, блізкіх. Гэй, сустрэнь, любы, Прыгарні, любы, Мяне маладую, Бо ніхто ж мяне, Адзінокую, Не шкадуе. Глебка. Адзінокі лось пазнаў тады, Што з людзьмі карысць яму дружыць. Бялевіч. // Які адчувае сябе чужым сярод людзей, далёкім ад іх. Пракоп адчуў сябе пабітым і адзінокім. Колас. // Не характэрны для пэўных умоў, рэдкі. Адзінокія крокі.

3. Які праходзіць, адбываецца ва ўмовах адзіноты. Адзінокая старасць.

•••

Адзін-адзінокі гл. адзін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзінокі, адзін, самотны, забыты, пакінуты, занядбаны, бязродны, асірацелы

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

сіратлі́вы, -ая, -ае.

Тужліва-адзінокі, сумны, маркотны.

С. выгляд.

Сіратлівая старасць.

|| наз. сіратлі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

одино́кий

1. прил. адзіно́кі, само́тны;

2. сущ. адзіно́кі, -кага м., само́тны, -нага м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

асіраце́лы, -ая, -ае.

1. Які стаў сіратою; адзінокі.

Асірацелыя дзеці.

2. Пакінуты гаспадарамі, запусцелы, закінуты.

А. дом.

|| наз. асіраце́ласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сяме́йны, -ая, -ае.

1. гл. сям’я.

2. Які мае сям’ю (у 1 знач.), не адзінокі.

С. чалавек.

3. Прызначаны для сям’і.

С. вечар у клубе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)