адвазі́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. адважу́ адво́зім
2-я ас. адво́зіш адво́зіце
3-я ас. адво́зіць адво́зяць
Прошлы час
м. адвазі́ў адвазі́лі
ж. адвазі́ла
н. адвазі́ла
Загадны лад
2-я ас. адво́зь адво́зьце
Дзеепрыслоўе
прош. час адвазі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

адвазі́ць сов., разг. отвози́ть;

ён сваё ~зі́ў — он своё отвози́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адвазі́ць, ‑важу, ‑возіш, ‑возіць; зак.

Скончыць вазіць. // Знасіцца, з’ездзіцца, стаць непрыгодным.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

отвози́ть​II сов. (кончить возить) разг. адвазі́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)