аванту́рыць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
аванту́ру |
аванту́рым |
| 2-я ас. |
аванту́рыш |
аванту́рыце |
| 3-я ас. |
аванту́рыць |
аванту́раць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
аванту́рыў |
аванту́рылі |
| ж. |
аванту́рыла |
| н. |
аванту́рыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
аванту́р |
аванту́рце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
аванту́рачы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ванту́рыць ’быць авантурыстам’ (Нас.). Уласнабел. < авантурыць да авантура (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Аванту́ра (БРС, Нас., Бяльк., Касп., Гарэц.), авантурнік (Бяльк., Касп., КЭС), авантурыць (Бяльк.). Словаўтваральныя тыпы і фанетыка сведчаць аб запазычанні з польскай (XVII–XVIII стст.), у польскай мове з франц. avanture, якое ў сваю чаргу з с.-лац. adventura (< advenire ’адбывацца’), а, магчыма, польскае слова непасрэдна з лацінскай мовы. Шанскі, 1, А, 26.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)