аб’я́ўніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аб’я́ўніца |
аб’я́ўніцы |
| Р. |
аб’я́ўніцы |
аб’я́ўніц |
| Д. |
аб’я́ўніцы |
аб’я́ўніцам |
| В. |
аб’я́ўніцу |
аб’я́ўніц |
| Т. |
аб’я́ўніцай
аб’я́ўніцаю |
аб’я́ўніцамі |
| М. |
аб’я́ўніцы |
аб’я́ўніцах |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аб’я́ўніца, ‑ы, ж.
Жан. да аб’яўнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
объяви́тельница абвяшча́льніца, -цы ж.; аб’я́ўніца, -цы ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)