абшчы́ннік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абшчы́ннік |
абшчы́ннікі |
| Р. |
абшчы́нніка |
абшчы́ннікаў |
| Д. |
абшчы́нніку |
абшчы́ннікам |
| В. |
абшчы́нніка |
абшчы́ннікаў |
| Т. |
абшчы́ннікам |
абшчы́ннікамі |
| М. |
абшчы́нніку |
абшчы́нніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абшчы́ннік м., ист. общи́нник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абшчы́ннік, ‑а, м.
Член абшчыны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
общи́нник ист. абшчы́ннік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)