абры́вак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абры́вак |
абры́ўкі |
| Р. |
абры́ўка |
абры́ўкаў |
| Д. |
абры́ўку |
абры́ўкам |
| В. |
абры́вак |
абры́ўкі |
| Т. |
абры́ўкам |
абры́ўкамі |
| М. |
абры́ўку |
абры́ўках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
абры́вак, -ры́ўка, мн. -ры́ўкі, -ры́ўкаў, м.
Адарваны кавалак, частка чаго-н.
А. паперы.
А. калючага дроту.
Абрыўкі ўспамінаў (перан.).
|| прым. абры́вачны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абры́вак (род. абры́ўка) м., прям., перен. обры́вок
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абры́вак, ‑рыўка, м.
Адарваны кавалак, частка чаго‑н. Неяк, бегаючы з дзецьмі па вуліцы, Ніна басанож ступіла на абрывак калючага дроту. Мележ. Вецер гнаў па небе абрыўкі хмар, і, калі месяц хаваўся за імі, рабілася, цёмна. Мікуліч. // перан. Няпоўная, незакончаная частка чаго‑н., асобны кавалак. У галаве роіліся абрыўкі думак, і іх цяжка было прывесці да парадку. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Абры́вак ’хабар, магарыч’ (КЭС) да рваць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
шмат², -а́, М шмаце́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).
Абрывак, адарваны кавалак чаго-н.
Валяліся шматы паперы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
обры́вок прям., перен. абры́вак, -ры́ўка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
шкума́т, -а́, М -маце́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).
Абрывак, абрэзак (тканіны, скуры і пад.).
Ш. матэрыі.
|| прым. шкума́тны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вяро́ўчына, ‑ы, ж.
Разм. Кусок, абрывак вяроўкі. Старая рабочая куртка была падпяразана вяроўчынай. Пестрак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шмато́к, -тка́, мн. -ткі́, -тко́ў, м.
1. Абрэзак, абрывак скуры, тканіны і пад.
Ш. матэрыі.
2. Жмут чаго-н.
Ш. поўсці.
3. Невялікі кавалак, камяк чаго-н.; нязначная колькасць чаго-н.
Ш. сала.
Сям-там тырчалі шматкі сухой травы.
|| прым. шмато́чны, -ая, -ае і шматко́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)