абра́знік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абра́знік |
абра́знікі |
| Р. |
абра́зніка |
абра́знікаў |
| Д. |
абра́зніку |
абра́знікам |
| В. |
абра́зніка |
абра́знікаў |
| Т. |
абра́знікам |
абра́знікамі |
| М. |
абра́зніку |
абра́зніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абра́знік, ‑а, м.
Разм. Тое, што і абражальнік. Маці ледзь управілася схапіць хлопчыка за руку і адабраць гайку, якую ён хацеў шыбнуць у абразніка. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)