абра́злівы, -ая, -ае.

Такі, які нясе ў сабе абразу.

Абразлівыя словы.

|| наз. абра́злівасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абра́злівы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. абра́злівы абра́злівая абра́злівае абра́злівыя
Р. абра́злівага абра́злівай
абра́злівае		 абра́злівага абра́злівых
Д. абра́зліваму абра́злівай абра́зліваму абра́злівым
В. абра́злівы (неадуш.)
абра́злівага (адуш.)		 абра́злівую абра́злівае абра́злівыя (неадуш.)
абра́злівых (адуш.)
Т. абра́злівым абра́злівай
абра́зліваю		 абра́злівым абра́злівымі
М. абра́злівым абра́злівай абра́злівым абра́злівых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

абра́злівы оскорби́тельный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абра́злівы, ‑ая, ‑ае.

Здольны абразіць; такі, які нясе ў сабе абразу. З-за пуні прагучаў прарэзлівы свіст, а за ім паляцелі ліпкія сваёй брыдкасцю абразлівыя словы... Галавач. У жыцці.. бываюць моманты, калі мала ўсёй накопленай за гады вытрымкі, каб перажыць адну хвіліну абразлівай няёмкасці. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абразлівы, зняважлівы, крыўдны

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

оскорби́тельный абра́злівы, знява́жлівы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абра́за, -ы, мн. -ы, абра́з, ж.

1. гл. абразіць.

2. Абразлівае слова, абразлівы ўчынак.

Цяжкая а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

поно́сный уст. (бранный) абра́злівы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

знява́га, -і, ДМ -ва́зе, ж.

1. гл. зняважыць.

2. Тое, што можа зняважыць; абразлівы ўчынак, слова.

Нанесці каму-н. знявагу.

Пакараць каго-н. за знявагу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цяце́ра, -ы, мн. -ы, -це́р, ж. (разм.).

1. Тое, што і цецярук.

2. перан. Пра някемлівага, няспрытнага чалавека (разм., неадабр.).

◊

Глухая цяцера (груб.) — абразлівы выраз, які ўжываецца ў адносінах да глухога чалавека.

Сонная цяцера — пра вялага, соннага чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)