абра́за, -ы, мн. -ы, абра́з, ж.

1. гл. абразіць.

2. Абразлівае слова, абразлівы ўчынак.

Цяжкая а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абра́за

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. абра́за абра́зы
Р. абра́зы абра́з
Д. абра́зе абра́зам
В. абра́зу абра́зы
Т. абра́зай
абра́заю		 абра́замі
М. абра́зе абра́зах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

абра́за ж. оскорбле́ние ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абра́за, ‑ы, ж.

Тое, што можа абразіць каго‑н.; зняважлівы ўчынак, зняважлівае слова і пад. Свістам, лаянкай, рогатам, абразай адказвае зала на дзёрзкасць акцёраву. Мікуліч. Васіля Чурылу прымушаюць выконваць многа лішняй работы ды яшчэ кожны дзень слухаць лаянку і абразу. Пшыркоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Абра́за (Нас., Бяльк., Яруш., КЭС), укр. образа, польск. obraza < ob‑raza да raziti. Параўн. уразіць, уражліва і г. д. Магчыма, арэальная інавацыя. Не выключана таксама беларускае і ўкраінскае запазычанне з польскай мовы, дзе захавалася першаснае канкрэтнае значэнне (obrażać ’абражаць’ і ’пашкоджваць’). Параўн., аднак, ст.-бел. образити ’паражаць, удараць’ і ’абражаць’ (Нас. Гіст.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абра́зіць, -ра́жу, -ра́зіш, -ра́зіць; -ра́зь; -ра́жаны; зак., каго-што.

Пакрыўдзіць, моцна ўнізіць.

А. словам.

А. дзеяннем.

|| незак. абража́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. абра́за, -ы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

оскорбле́ние ср. абра́за, -зы ж., знява́га, -гі ж.;

оскорбле́ние де́йствием абра́за дзе́яннем;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абра́з

‘вобраз’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. абра́з абразы́
Р. абраза́ абразо́ў
Д. абразу́ абраза́м
В. абра́з абразы́
Т. абразо́м абраза́мі
М. абразе́ абраза́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

абра́з

‘ікона’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. абра́з абразы́
Р. абраза́ абразо́ў
Д. абразу́ абраза́м
В. абра́з абразы́
Т. абразо́м абраза́мі
М. абразе́ абраза́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Абэ́лка ’скарга, абвінавачанне’ (полац., Суднік, вусн. паведамл.) < польск. obełga ’абраза’ (Мартынаў, SlW, 68).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)