абмурава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак., што.

Абкласці цэглай, каменнем што-н., замацоўваючы цэментам, глінай і пад.

А. касцёл.

|| незак. абмуро́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абмуро́ўванне, -я, н. і абмуро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абмурава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. абмуру́ю абмуру́ем
2-я ас. абмуру́еш абмуру́еце
3-я ас. абмуру́е абмуру́юць
Прошлы час
м. абмурава́ў абмурава́лі
ж. абмурава́ла
н. абмурава́ла
Загадны лад
2-я ас. абмуру́й абмуру́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час абмурава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абмурава́ць сов. обмурова́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абмурава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.

Абкласці цэглай, каменнем што‑н., мацуючы іх цэментам, глінай і пад. Абмураваць кацёл. □ [Лукаш:] — А цагельню ж зноў такі раблю, каб абмураваць, а то не згледзіш, як яна спарахнее. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

обмурова́ть сов. абмурава́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абмуро́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да абмураваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абмурава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад абмураваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абмуро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, ж. (спец.).

1. гл. абмураваць.

2. Тое, чым што-н. абмуравана.

Цагляная а. катла.

|| прым. абмуро́вачны, -ая, -ае (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абмуро́ўванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. абмуроўваць — абмураваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спажы́так, ‑тку, м.

1. Тое, што служыць для харчавання, для ежы. Тры сыны былі ў мамы, тры сыны былі ў таты. Разумелі ўжо і самі, што пара шукаць занятак. Бо адкуль бацькі старыя будуць браць для іх спажытак? Дубоўка.

2. перан. Карысць, каштоўнасць. Спажытак ад мастацтва, вядома, не той, што ад матэрыяльных рэчаў, сцвярджае «Апокрыфам» паэт [М. Багдановіч], але гэты спажытак — такая ж рэальная рэч, нібы карысць ад хлеба. Лойка.

3. Карыстанне. Ідучы, [гурткоўцы] падзяліліся на чатыры звяны, каб ужо зусім самастойна абмураваць усе іншыя крынічкі на добры спажытак добрым людзям. Дубоўка.

4. Рэчы, якімі карыстаюцца; маёмасць. Чаго толькі не было на вышках старой клеці, куды гаспадары выкідалі розныя непатрэбныя спажыткі. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)