аблу́біца
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
аблу́біца |
аблу́біцы |
| Р. |
аблу́біцы |
аблу́біц |
| Д. |
аблу́біцы |
аблу́біцам |
| В. |
аблу́біцу |
аблу́біцы |
| Т. |
аблу́біцай
аблу́біцаю |
аблу́біцамі |
| М. |
аблу́біцы |
аблу́біцах |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
аблу́біца, ‑ы, ж.
Абл. Лубяны абруч у ручных жорнах; бакавая сценка кругом жорнаў у млыне, дзе сыплецца мука. Там [у млыне] акрамя каменя была многа незвычайнага: і велізарнае кола з зубамі, і кош з жытам, аблубіца і іншыя цудоўныя рэчы. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Аблу́біца, облубица ’простыя сані’ (Шпіл.) да луб (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)