абло́нь
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абло́нь |
абло́ні |
| Р. |
абло́ні |
абло́ней
абло́няў |
| Д. |
абло́ні |
абло́ням |
| В. |
абло́нь |
абло́ні |
| Т. |
абло́нню |
абло́нямі |
| М. |
абло́ні |
абло́нях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
абло́нь ж., обл., см. абало́на 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Абло́нь, аблона, аблонне ’роўнае поле, роўная лугавая прастора’ (БРС, Нас., Бяльк., Гарэц., КТС), польск. błoń, błonia, błonie. Паланізм? Параўн. абалонь, абалона, гл., аднак, лано, улонне. Магчыма, тут наглядаецца кантамінацыя пералічаных слоў. Параўн. блонне.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)