абе́тка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
абе́тка |
абе́ткі |
| Р. |
абе́ткі |
абе́так |
| Д. |
абе́тцы |
абе́ткам |
| В. |
абе́тку |
абе́ткі |
| Т. |
абе́ткай
абе́ткаю |
абе́ткамі |
| М. |
абе́тцы |
абе́тках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Абе́тка ’абяцанне’ (Нас.), рус. обет, ст.-рус. і ст.-слав. обѣтъ, укр. обіт, чэш. oběť, славац. obeť < *ob‑větъ. Царкоўнаславянскае паходжанне гэтага слова выклікае сумненні і перш за ўсё ў сувязі са словаўтваральным тыпам лексемы абет‑ка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)