абвяржэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. абвяржэ́нне абвяржэ́нні
Р. абвяржэ́ння абвяржэ́нняў
Д. абвяржэ́нню абвяржэ́нням
В. абвяржэ́нне абвяржэ́нні
Т. абвяржэ́ннем абвяржэ́ннямі
М. абвяржэ́нні абвяржэ́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

абвяржэ́нне, -я, н.

1. гл. абвергнуць.

2. Паведамленне, прамова, артыкул і пад., у якіх што-н. абвяргаецца.

Надрукаваць а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абвяржэ́нне ср., в разн. знач. опроверже́ние;

а. паклёпу — опроверже́ние клеветы́;

змясці́ць у газе́це а. — помести́ть в газе́те опроверже́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абвяржэ́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. абвяргаць — абвергнуць.

2. Паведамленне, артыкул і пад., у якім што‑н. абвяргаецца. У дадатак абавязалі Стукава надрукаваць абвяржэнне. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Абвяржэ́нне (БРС). Частковая калька з рус. опровержение. Уведзена М. Байковым (Гіст. мовы, 2, 217; Гіст. лекс., 282; Баханькоў, Зб. Баркоўскаму, 48).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абве́ргнуць, -ну, -неш, -не; абве́рг, -гла; -ні́; -нуты; зак., што.

Выказаць нязгоду з якімі-н. сцверджаннямі; даказаць непраўдзівасць, памылковасць чаго-н.

А. абвінавачанне.

|| незак. абвярга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. абвяржэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

опроверже́ние абвяржэ́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)