Verbum

быва́ла, часц. (разм.).

Паказвае на знач. дзеяння, якое здаралася ў мінулым раней, іншы раз.

Сядуць, б., ды люлькі закураць.

Раней, б., я часта хадзіў на паляванне.

прымільга́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак. (разм.).

Стаць знаёмым, прывычным [пра што-н. (каго-н.), што (хто) часта сустракаецца, трапляецца на вочы].

Звароты, якія прымільгаліся на старонках прэсы.

разду́млівы, -ая, -ае.

1. Які часта аддаецца роздуму; разважлівы.

Р. стары чалавек.

2. Які робіцца з роздумам, спакойна; які наводзіць на роздум.

Раздумлівая песня.

|| наз. разду́млівасць, -і, ж.

ру́мза, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -е, -ай (-аю), ж., мн. -ы, румз і -аў (разм., неадабр.).

Чалавек, які многа і часта плача; плакса.

заліва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. гл. заліць¹.

2. Ілгаць, расказваць байкі (разм., неадабр.).

Не залівай, усё роўна не паверым.

3. Многа, часта піць (разм.).

Апошні час ён вельмі залівае.

назаля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак., каму і без дап.

Часта прыставаць да каго-н., турбаваць каго-н., дакучаць каму-н.

Было ўсё добра, толькі камары назалялі.

|| наз. назаля́нне, -я, н.

мазі́ла², -ы, Д -у, Т -ам, М -е, м.; ДМ -е, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -зі́л (разм.).

Пра таго, хто часта робіць промахі (пры стральбе, у гульні).

падта́кваць, -аю, -аеш, -ае; незак., каму-чаму (разм.).

Слухаючы чужую гаворку, выказваць згоду, адабрэнне, часта вымаўляючы «так».

Ён меў звычку п.

|| аднакр. падта́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні́.

|| наз. падта́кванне, -я, н.

пярсцёнак, -нка, мн. -нкі, -нкаў, м.

Прадмет, звычайна з дарагога металу, у форме абадка, абруча, часта з каштоўнымі камянямі, які носіцца на пальцы як упрыгажэнне ці як сімвал шлюбу.

Заручальны п.