цеплаўсто́йлівасць, -і, ж. (спец.).

Здольнасць цела вытрымліваць высокую тэмпературу або значную рознасць тэмператур, не трацячы сваіх якасцей.

Ц. металу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

намагні́чанасць, ‑і, ж.

Стан цела, якое падверглася намагнічванню. // Велічыня, якая характарызуе такі стан цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чатырохгра́ннік, ‑а, м.

Геаметрычнае цела. абмежаванае чатырма гранямі. // Прадмет у форме такога геаметрычнага цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нарма́льны, -ая, -ае.

1. Які адпавядае нормам, звычайны.

Нармальная тэмпература цела.

Нармальная вага.

2. Псіхічна здаровы.

|| наз. нарма́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

канту́зія, -і, мн. -і, -зій, ж.

Удар або траўма арганізма без пашкоджання знешняга покрыва цела.

Цяжкая к. пры выбуху бомбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

амёба, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Прасцейшая аднаклетачная жывёліна, якая ў працэсе руху змяняе форму цела.

|| прым. амёбны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раўнадзе́йны, -ая, -ае.

У выразе: раўнадзейная сіла (спец.) — сіла, якая аказвае на цвёрдае цела механічнае ўздзеянне, роўнае дзеянню некалькіх сіл.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пя́дзенік, -а, мн. -і, -аў, м.

Начны матыль-шкоднік, вусені якога, рухаючыся, выгінаюць сярэднюю частку цела, нібы мераюць зямлю пядзямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іншаро́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае зусім іншыя ўласцівасці; пабочны, чужы. Іншародныя з’явы.

•••

Іншароднае цела гл. цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паве́рхня, -і, ж.

1. Вонкавы бок чаго-н.

П. металу.

Слізгаць па паверхні чаго-н. (таксама перан.: не паглыбляцца ў сутнасць чаго-н., абмяжоўвацца знешнім бокам з’яў). Ляжаць на паверхні (перан.: пра што-н. яснае, відавочнае).

2. У матэматыцы: мяжа, якая аддзяляе геаметрычнае цела ад знешняй прасторы або іншага цела.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)