пасудзі́цца, ‑суджуся, ‑судзішся, ‑судзіцца; зак.

Разм. Судзіцца з кім‑н. некаторы час. Спрабуй пасудзіцца тады з ім [Тумашэвічам]: суд заўсёды быў на баку пана. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зацве́рдзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; зак.

Зрабіцца афіцыйна прызнаным; узаконіцца. Уласнік гэтага [заводскага] пляца, паспеўшы зацвердзіцца ў правах спадчыннасці, падаў на ўласніка завода ў суд. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

юрысды́кцыя, ‑і, ж.

1. Права праводзіць суд, рашаць прававыя пытанні.

2. Прававая сфера, на якую распаўсюджваюцца паўнамоцтвы дадзенага дзяржаўнага органа. Падлягаць чыёй‑н. юрысдыкцыі.

[Лац. jurisdictio — судаводства, вядзенне суда.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

публі́чны

1. в разн. знач. публи́чный;

~ная ле́кцыя — публи́чная ле́кция;

~ная бібліятэ́ка — публи́чная библиоте́ка;

2. (доступный для общественного обсуждения, контроля) гла́сный;

п. суд — гла́сный суд;

○ п. дом — публи́чный дом; дом терпи́мости

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыгавор, прысуд, суд; вырак (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

вярхо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Галоўны. Вярхоўны галоўнакамандуючы. Вярхоўны заканадаўчы орган.

•••

Вярхоўны Савет БССР — найвышэйшы заканадаўчы орган дзяржаўнай улады БССР.

Вярхоўны Суд БССР — найвышэйшы судовы орган БССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ця́жба, ‑ы, ж.

Уст. Спрэчка двух бакоў перад судом; грамадзянская судовая справа. [Сяляне:] — У справе ж нашых цяжбаў з вамі [пан Скірмунт].. суд стаў на вашу старану. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тавары́скі

1. в разн. знач. това́рищеский;

т. ўчы́нак — това́рищеский посту́пок;

~кае супрацо́ўніцтва — това́рищеское сотру́дничество;

~кая сустрэ́ча хаке́йных кама́нд — това́рищеская встре́ча хокке́йных кома́нд;

2. общи́тельный;

т. чалаве́к — общи́тельный челове́к;

○ т. суд — това́рищеский суд

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чыні́ць несов.

1. чини́ть, твори́ть; соверша́ть; де́лать;

ч. суд і распра́ву — чини́ть (твори́ть) суд и распра́ву;

ч. гвалт — чини́ть (соверша́ть) наси́лие;

2. (кудель) де́лать;

◊ запа́с бяды́ не чы́ніць — запа́с карма́на не дерёт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыся́жны, ‑ая, ‑ае.

1. Уст. Які прыняў прысягу, прысягнуў каму‑н.

2. Разм. Пастаянны, заўсёдны. І прэлат з Ліптова завітаў з паклонам. Гэты быў у [караля] прысяжным шпіёнам. Бажко.

3. у знач. наз. прыся́жны, ‑ага, м. У буржуазным судзе — выбарная асоба, якая ўдзельнічае ў разборы судовых спраў. Суддзя часта пазяхаў. Аб нечым параіўшыся з прысяжнымі, ён пачаў допыт Джыавані. Лынькоў.

•••

Прысяжны павераны гл. павераны.

Суд прысяжных гл. суд.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)