Во́кідзь ’густы снег, які падае камякамі’ (Янк. III), о́кыдʼ снег, які выпадае ранняй вясной пасля таго, як зімні снег ужо растаў, окітʼ‑ ’вясенні снег, які выпадае на кароткі час і звычайна скора растае’ (Талст., 13). Рус. дыял. о́кидь ’шэрань, іней’, карп. окидь ’іней, лёд, снег на ветках дрэў; вясенні замаразак’ (Талст., 13), мар.-славац. окуď ’сыры снег, які ў вялікім мностве ляжыць на дрэвах’. Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад окідаць (Махэк₂, 313); не звязана з серб.-харв. кити́на ’камякі снегу на галінках дрэў’, о̀китити ’упрыгожыць’, як гэта лічыць Талстой, 13, таму што яны належаць да гнязда кітка і г. д. (Скок, 2, 73). У семантычных адносінах параўн. вобліў (гл.) галалёдзіца, лёд, якім пры галалёдзіцы пакрываюцца дрэвы’, ад абліць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
напярэ́дадні, прысл. і прыназ.
1. прысл. Непасрэдна перад якім-н. днём, перад якой-н. падзеяй.
Н. выпаў першы снег.
2. чаго, прыназ. з Р. Перад чым-н.
Сустрэцца н.
Новага года.
Н. выбараў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
рыхле́ць, ‑ее; незак.
Станавіцца рыхлым, рыхлейшым. Снег рыхлее.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
снегападо́бны, ‑ая, ‑ае.
Падобны на снег. Снегападобная маса.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
но́ччу, прысл.
У начны час. Вылецелі з Масквы ноччу. Кулакоўскі. Ноччу ляпіў мокры снег, раскісалі дарогі, .. а ўвесь дзень імжэў не то дождж, не то снег. Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сле́пець (сьле́пяць) ‘сырая пагода з мокрым снегам’ (навагр., Жыв. сл.). Рус. слепня́к ‘мокры снег камякамі’. Ад сляпы, параўн. сляпы́ снег ‘снег пры яркім сонцы’ (Сцяшк. Сл.), магчыма, ‘такі, што слепіць вочы’, гл. сляпучы ‘які слепіць вочы’ (там жа); мяркуючы па рэдкасці суфікса ‑etь (параўн. Вондрак, Vergl. gr., 1, 483), даволі архаічнае ўтварэнне.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
парыхле́ць, ‑ее; зак.
Зрабіцца, стаць рыхлым, рыхлейшым. Снег парыхлеў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
іскры́сты, -ая, -ае.
1. Які ззяе, зіхаціць іскрамі, бліскучы.
І. снег.
2. Які вылучае іскры.
Іскрыстае полымя.
3. перан. Яркі, выразны; агністы.
І. смех.
Іскрыстая радасць.
4. Шыпучы, пеністы.
Іскрыстае віно.
|| наз. іскры́стасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абтапта́цца, -тапчу́ся, -то́пчашся, -то́пчацца; -тапчы́ся; зак.
1. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.). Стаць абтаптаным, утаптацца.
Снег абтаптаўся.
2. Знасіць, стаптаць абутак.
Зусім абтаптаўся, няма чаго на ногі насунуць.
|| незак. абто́птвацца, -аюся, -аешся, -аецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
іскры́цца несов., в разн. знач. и́скри́ться; (переливаться — ещё) игра́ть;
снег і. на со́нцы — снег и́скри́тся на со́лнце;
брылья́нт і. — бриллиа́нт и́скри́тся (игра́ет);
віно́ і. — вино́ и́скри́тся (игра́ет)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)