пастрыжэ́нне, ‑я, н.
Царкоўны абрад, які спраўляецца пры пасвячэнні ў манаства і які суправаджаецца падразаннем валасоў; пострыг.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шыньён, ‑а, м.
Жаночая прычоска з сабраных на патыліцы валасоў. // Накладныя валасы, якія маюць выгляд такой прычоскі.
[Фр. chignon.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Таркано́к ’шпілька для валасоў, заколка’ (Касп.). Да папярэдняга слова, параўн. жуковіна ’пярсцёнак’, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пэ́ндзаль, -дзля, мн. -дзлі, -дзляў, м.
Пучок шчаціння, валасоў на ручцы для нанясення фарбы, клею на што-н.
Малярны п. П. мастака.
Валодаць пэндзлем (умець маляваць карціны).
|| паменш.
пэ́ндзлік, -а, мн. -і, -аў, м.
|| прым. пэ́ндзлевы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Кічка 1 ’гронка’ (Мат. Гом.), ’хамуціна, падціснутая пад клешнямі хамута’, ’валік з ануч, які насілі маладзіцы пад чапцом’ (Нар. словатв., Тарнацкі, Studia). Рус. кичка ’сабраныя ў пучок валасы жанчыны’, укр. кичка ’старадаўні галаўны ўбор жанчыны’, ’пракладка пад хамутом’, балг. кичка ’галаўны ўбор’, серб.-харв. (ц.-слав.) кычька ’валасы’, польск. kiczka ’пучок, звязка, маленькі сноп саломы, валік валасоў у жанчыны’, чэш. kyčka ’пучок валасоў, чуб, кутас, вязка’. Да прасл. kyčьka < kyka. Параўн. укр. кика ’галаўны ўбор маладой’, рус. кика ’жаночы галаўны ўбор’, ’частка хамута’, ст.-рус. кыка ’валасы на галаве, павязка’, ст.-слав. кыка ’пучок валасоў’, балг. кика ’тс’, серб.-харв. ки̏ка ’каса’, славен. кіка ’пучок валасоў’. Параўн. апафанічныя варыянты: лат. kika ’чуб’, ст.-інд. kucáte ’звіваецца’. Махэк₁, 243 мяркуе аб першасным значэнні ’пучок валасоў, чуб’ для прасл. kyka.
Кі́чка 2 ’сечка (для рубкі чаго-небудзь)’ (Мат. Гом.). Няясна. Магчыма кантамінацыя, семантычнае прыпадабненне кічка 1 да сечка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
выпадзе́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле дзеясл. выпасці (у 3 знач.).
2. Знікненне, страта. Выпадзенне валасоў. Выпадзенне зычных.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
баранава́льшчык, ‑а, м.
Той, хто барануе. Запыленыя з ног да выгараўшых валасоў баранавальшчыкі.. былі падобны да шахцёраў. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
капа́¹, -ы́, мн. ко́пы і (з ліч. 2, 3, 4) капы́, коп, ж.
1. Сена, снапы, складзеныя конусам.
Атава ў копах.
2. перан. Пра густыя пышныя валасы.
К. валасоў.
|| памянш. ко́пка, -і, ДМ -пцы, мн. -і, -пак, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
хна, ‑ы, ж.
Чырвона-жоўтая фарба расліннага паходжання, якая выкарыстоўваецца для афарбоўкі шэрсці, а таксама валасоў, ногцяў і пад.
[Араб.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эпіля́цыя, ‑і, ж.
Спец. Штучнае выдаленне валасоў з лячэбнай мэтай шляхам выскубвання або рэнтгенаўскім апраменьваннем пэўнага ўчастка валасянога покрыва.
[Фр. ēpilation ад épiler — выдаляць валасы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)