распа́лубка, ‑і, ДМ ‑бцы; Р мн. ‑бак; ж.

1. Спец. Разборка апалубкі бетонных і жалезабетонных канструкцыі.

2. У архітэктуры — частка зводу, утвораная перасячэннем дзвюх узаемна перпендыкулярных цыліндрычных паверхняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэгенера́тар, ‑а, м.

Спец. Цеплаабменны апарат для рэгенерацыі цяпла, які выкарыстоўваецца пераважна для падагравання паветра або газу ў мартэнаўскіх, доменных і інш. печах, кацельных устаноўках, паравых і газавых турбінах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэ́зус, ‑а і ‑у, м.

1. ‑а. Вузканосая малпа роду макак, якая жыве ў Паўднёва-Усходняй Азіі.

2. ‑у. Спец. Тое, што і рэзус-фактар. Адмоўны рэзус. Дадатны рэзус.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэ́зус-фа́ктар, ‑у, м.

Спец. Асобае рэчыва, якое змяшчаецца ў крыві малпы рэзус і большасці людзей і абумоўлівае сумяшчальнасць крыві маці і плода, донара і таго, каму пераліваюць кроў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саматра́с, ‑а, м.

1. Спец. Аўтаматычна механізм у самаходным камбайне, прызначаны для вытрасання зерня з саломы.

2. Зімовая рыбалоўная снасць, якая нагадвае паплаўковую вуду, дзе замест кручка прымацавана блясна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самахо́д, ‑а і ‑у, М ‑дзе, м.

1. ‑у. Спец. Механічная падача разца або дэталі ў металарэзных станках.

2. ‑а. Назва некаторых машын і транспартных сродкаў са сваёй цягай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сілкава́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Прызначаны для сілкавання. Сілкавальная вада для паравога катла.

2. Які забяспечвае чым‑н. неабходным для нармальнага дзеяння, функцыяніравання. Сілкавальная станцыя. Сілкавальная помпа. Сілкавальны коўш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скарыфіка́тар, ‑а, м.

Спец.

1. Машына для парушэння цэласці абалонкі насення з мэтай паскарэння яго прарастання.

2. Сельскагаспадарчая прылада для скарыфікацыі глебы.

3. Прылада для правядзення насечак на скуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сяку́чы, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Які адсякае, перасякае што‑н. Сякучая плоскасць.

2. у знач. наз. сяку́чая, ‑ай, ж. Прамая лінія, якая перасякае крывую ў двух ці болей пунктах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тракта́т, ‑а, М ‑таце, м.

1. Навуковая праца, у якой разглядаецца якое‑н. асобнае пытанне ці праблема. Філасофскі трактат. Палітыка-эканамічны трактат.

2. Спец. Міжнародны дагавор, пагадненне. Мірны трактат.

[Ад лац. tractatus — абмеркаванне, разгляд.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)