Стар ‘старое, былое’ (Нас.), ‘старасць’ (Нас., Стан.), ‘старое месцажыхарства’ (Касп.). Адпрыметнікавы назоўнік, гл. стары. Сюды ж, відаць, і дзеяслоў старава́ць ‘гутарыць, размаўляць’ (Нас., Скарбы).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Абвіхну́цца ’памыліцца’ (Нас., Бяльк.), абвіхнуць ’ашукаць’ (Нас., Бяльк.). Гл. віхаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Амахну́ць ’хутка падмануць’ (Нас.), амахнуцца ’хутка памыліцца’ (Нас.). Гл. абмахнуць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вайто́ўства ’пасада войта’ (Нас.). Да вайтоўскі ’ўласцівы войту’ (Нас.) < войт.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Клу́нкі ’кішкі, вантробы’ (Нас.). Параўн. шлункі (Нас., 237). Гл. шундзюк.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

хіба

I (хі́ба) сущ., ж.

1. погре́шность; упуще́ние ср.; про́мах м.; пробе́л м.;

хі́бы ў пра́цы — погре́шности (упуще́ния, про́махи) в рабо́те;

хі́бы ў ве́дах — пробе́лы в зна́ниях;

2. изъя́н м.; поро́к м.; недоста́ток м.;

во́ка з хі́бай — глаз с изъя́ном

II (хі́ба) частица

1. ра́зве; (при вопросе с оттенком удивления, недоверия — ещё) ли (ставится после слова, к которому относится); бу́дто;

х. ён ужо́ прые́хаў? — ра́зве он уже́ прие́хал?;

х. ма́ла ў нас людзе́й! — ма́ло ли у нас люде́й!; бу́дто ма́ло у нас люде́й!;

х. не так? — ра́зве не так?; не так ли?; бу́дто не так?;

2. (может быть) ра́зве; также переводится при отрицательном обороте частицей ли;

х. схадзі́ць мне да до́ктара? — ра́зве сходи́ть (не сходи́ть ли) мне к врачу́?;

3. (при выражении ограничения) ра́зве; (со словом толькі — ещё) ра́зве то́лько, ра́зве что;

выдава́лі яго́ х. то́лькі во́чы — выдава́ли его́ ра́зве то́лько глаза́;

4. (в отрицательном предложении) и́ли (иль); ра́зве;

х. ты не чуў пра гэ́та? — ра́зве (и́ли, иль) ты не слы́шал об э́том?

III (хі́ба) союз условный ра́зве; (со словом толькі — ещё) ра́зве то́лько;

абавязко́ва прыйду́, х. то́лькі затрыма́юць — обяза́тельно приду́, ра́зве то́лько (ра́зве) заде́ржат;

◊ х. што — ра́зве то́лько

IV (хі́ба) межд. о́й-ли

V (хіба́) частица, см. хі́ба II

VI (хіба́) союз, см. хі́ба III

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Адця́ць ’адсячы’ (Касп., Нас., Бяльк.), адцінаць (Нас., БРС, Гарэц.). Гл. цяць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Байдо́сіць ’біць’ (Нас.). Да ба́йда ’паля’. Параўн. байдо́саваць ’біць байды’ (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пра́вільны, ‑ая, ‑ае.

1. Які адпавядае правілам, заснаваны на правілах (у 1 знач.); беспамылковы. Правільнае напісанне. □ Ярохін сказаў не на зусім правільнай, але выразнай англійскай мове: — Малайчына! Вы паглядзіце толькі, дзе ён пасадзіў нас. Па пятаку. Шамякін. // Заканамерны, рэгулярны. [Лютынскі:] Севазварот будуецца таксама толькі на строгім і правільным чаргаванні клетак. Крапіва.

2. Які адпавядае сапраўднасці; праўдзівы. [Валя] трымае.. [гадзіннік] у руцэ, просіць дзяўчыну-прадаўшчыцу завесці яго, паставіць стрэлкі на правільны час. Пестрак.

3. Такі, як патрэбна, які прыводзіць да патрэбных вынікаў. Правільны ўчынак. □ Адзіка правільным шляхам да шчасця — да заможнага і культурнага жыцця — для нас, сялян, з’яўляецца калгасны шлях. Брыль. // Разм. Добры, справядлівы (звычайна пра чалавека). — Правільны чалавек наш камандзір, — зазначыў ён нібы сам сабе. Краўчанка. — Правільны чалавек твой бацька, — пахваліў Васільеў. Алешка.

4. Рытмічны, раўнамерны, які дзейнічае пастаянна. Правільны пульс.

5. Які адпавядае правілам прапорцыі, сіметрыі. З аднаго боку над балотам цягнуўся вал досыць правільным паўкругам. Колас. Сталь — белая, бы чыстае срэбра, — правільным авалам астывала ля гарлавіны. Савіцкі. / Пра рысы твару. [Жанчына] мела надзвычай правільны твар з прыемным здаровым смуглым колерам. Карпюк.

6. Спец. Такі, усе стораны і вуглы якога роўны паміж сабой (пра многавугольнік). Правільны многавугольнік.

•••

Правільны дроб гл. дроб ​2.

Збіцца з правільнай дарогі гл. збіцца.

Збіць з правільнай дарогі гл. збіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адчыні́ць ’адкрыць’ (Нас., КТС, БРС), адчыняць ’расчыняць (дзверы, вокны)’ (Нас.). Гл. чыніць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)