Verbum

була́нчык, ‑а, м.

Разм. ласк. Конь буланай масці. Рыгор пачаў выводзіць з стойлаў коней. Міхасю ён падвёў невялікага камлюкаватага буланчыка, самага рахманага ва ўсёй ферме. Якімовіч.

жытцо́, ‑а, н.

Памянш.-ласк. да жыта. Нават дзе і не было пустазелля, жытцо стаяла дробненькае. Кулакоўскі. Распроствае постаць і стан свой паволі Жытцо, ярына... Колас.

дрэ́ўца, ‑а, н.

Памянш.-ласк. да дрэва; невялікае (звычайна маладое) дрэва. — Пойдзем у лес, накапаем дрэўцаў і пасадзім іх у ямкі, што вы сёння прыгатавалі. Колас.

дымо́к, ‑мка, м.

Памянш.-ласк. да дым (у 1 знач.). З коміна курыцца дымок. Мядзёлка. Папыхваючы дымком, да прыстані набліжаўся параход. Лынькоў. Пахла дымком гаркаватым. Бядуля.

вуго́льчык, ‑а, м.

Памянш.-ласк. да вугаль (у 2 знач.); вугельчык. [Лукаш] прыкленчыў, нахіліўся да агню, узяў вугольчык, здзьмухнуў з яго попел і палажыў у люльку. Пальчэўскі.

пту́шынка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Памянш.-ласк. да птушка; маленькая птушка. Праз адчыненыя дзверы заляцела аднойчы ў клас нейкая маленькая птушынка. Колас.

скаці́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Разм. Ласк. да скаціна (у 1 знач.). Поле травіцаю соннай адзелася, Выйшла скацінка і дружна скубе. Купала.

тычы́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

1. Спец. Мужчынскі орган размнажэння ў кветкавых раслінах, у якім утвараецца пылок.

2. Памянш.-ласк. да тычына.

цялі́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Абл. Памянш.-ласк. да цяліца. Можна было б тады кароўку прадаць, а цялічка хай бы расла. Сачанка.