цэласта́т, ‑а, М ‑таце, м.

Спец. Астранамічны прыбор з плоскім рухомым люстрам (сістэмай люстраў), які служыць для назірання за Сонцам і іншымі нябеснымі свяціламі, што перамяшчаюцца ў выніку бачнага сутачнага вярчэння нябеснай сферы.

[Ад лац. caelum — неба і грэч. statós — нерухомы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нака́тны, ‑ая, ‑ае.

1. Які складаецца з наката (у 2 знач.). Накатная столь.

2. Які служыць для накаткі (у 1 знач.). Накатны валік.

3. Які зроблены пры дапамозе накаткі (у 1 знач.). Накатны малюнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падтры́мліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што.

1. Незак. да падтрымаць.

2. Служыць апорай для чаго‑н. Жыў.. [Міканор] у вельмі старой хаце, якая ўехала ў зямлю, а з усіх бакоў падтрымлівалі яе.. падпоры. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліцыя́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Разм. Асоба, якая служыць у паліцыі; паліцэйскі. На вобыск да Тамаша выправілі аж трох паліцыянтаў. Бядуля. Па гэтым гасцінцы панскія паліцыянты ганялі скаваную моладзь — барацьбітоў за свабоду народа. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гвардзе́ец, ‑дзейца, м.

Ваенны, які служыць у гвардыі. Мужна біліся нашы гвардзейцы, але танкі [ворага] рваліся наперад. Гурскі. // перан.; чаго. Звычайна пра перадавіка вытворчасці. Радуюць самі людзі, якіх сёння па праву называюць гвардзейцамі пяцігодкі. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грашо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да грошай, выражаецца ў грашах. Грашовыя знакі. Грашовы даход. Грашовая рэформа.

2. Які служыць для захоўвання грошай. Грашовая скрынка.

3. Які мае многа грошай; багаты. Грашовы чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

водазабо́р, ‑а і ‑у, м.

1. ‑у. Спец. Падаванне вады з ракі ці вадасховішча ў арашальныя, суднаходныя каналы і водаправодныя сістэмы.

2. ‑а. Гідратэхнічнае збудаванне, якое служыць для забору вады з ракі ці вадасховішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

утылітары́зм, ‑у, м.

1. Прынцып ацэнкі ўсіх з’яў з пункту гледжання іх карыснасці, магчымасці служыць сродкам для дасягнення якой‑н. мэты.

2. Напрамак у этыцы, які лічыць карысць асновай маральнасці і крытэрыем чалавечых паводзін.

[Ад лац. utilitas — карысць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павеліча́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які служыць для павелічэння таго, што разглядаецца. Павелічальнае шкло. Павелічальныя лінзы.

2. У граматыцы — звязаны з утварэннем назоўнікаў і прыметнікаў, якія абазначаюць большую велічыню прадмета або большую ступень якасці. Павелічальныя суфіксы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пля́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Разм. Шкляная пасудзіна з вузкім горлам, служыць для захоўвання вадкасці; бутэлька. Гаспадыня паспешліва наліла пляшку малака. Новікаў. Вяселле не гулялі, толькі выпілі пляшку данскога віна. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)