Verbum

немезі́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Багіня кары, помсты ў старажытнай грэчаскай міфалогіі. // перан. Адплата, кара, помста.

[Грэч. Némesis.]

параге́незіс, ‑у, м.

Спец. Заканамернае сумеснае знаходжанне ў зямной кары груп мінералаў. Парагенезіс мінералаў. Вучэнне аб парагенезісе.

[Грэч. para — побач і genesis — зараджэнне.]

апра́ксія, ‑і, ж.

Спец. Парушэнне мэтанакіраваных рухаў і дзеянняў у выніку пашкоджання розных участкаў кары галаўнога мозга.

[Ад грэч. apraxia — бяздзейнасць.]

расшчэ́п, ‑у, м.

Спец. Расшчэмленае, разрэзанае месца па даўжыні чаго‑н. Расшчэп кары дрэва. Уставіць у расшчэп.

сандара́к, ‑у, м.

Духмяная смала, якую здабываюць з кары хваёвага дрэва сямейства кіпарысавых; выкарыстоўваецца для вырабу лакаў.

[Грэч. sandarake — чырвоны мыш’як.]

сейсмаско́п, ‑а, м.

Прыбор, які адзначае час першага штуршка пры ваганнях зямной кары, а таксама яго напрамак.

[Ад грэч. seismós — ваганне, землетрасенне і skopéo — назіраю.]

сейсмо́метр, ‑а, м.

Прыбор для вымярэння зрухаў пластоў глебы, частак збудаванняў і пад. пры ваганнях зямной кары.

[Ад грэч. seismós — ваганне, землетрасенне і metron — мера.]

мача́ла, ‑ы, ж.

Тонкія доўгія палоскі з лубянога слою ліпавай кары, з якіх вырабляюць рагожу, вяроўкі і пад.

надлупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., што.

Ачысціць нейкую частку чаго‑н. ад кары, шкарлупіны і пад. Надлупіць яечка.