Ві́ннасць ’віна’ (Гарэц., Нас.); ’пакора, пакорнасць, абавязак’ (Нас.). Укр. винність ’вінаватасць’, паўн.-рус. винность ’стан вінаватага’, уладз., арханг., перм., арл. ’вінаватасць, віна’, ст.-рус. винность ’тс’ (з XVII ст.), польск. winność ’абавязак вярнуць доўг’; ’віна’. Запазычана з польскай мовы, дзе семантыка лексемы бліжэй да бел., чым у рускай.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
просту́пок м. праві́ннасць, -ці ж., праві́на, -ны ж., прасту́пак, -пка м.; (вина) віна́, -ны́ ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
цынанда́лі,
Сорт вінаграднага грузінскага віна. Не піць цынандалі з турынага рога, — Чарнець ім [ворагам] касцямі на голым каменні. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вакхана́лія, ‑і, ж.
1. У Старажытным Рыме — свята ў гонар бога віна і весялосці Вакха.
2. перан. Разгульнае баляванне; оргія.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сто́пка I ж. (маленький стаканчик) сто́пка;
вы́піць ~ку віна́ — вы́пить сто́пку вина́
сто́пка II ж., см. варыўня́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бардо́ 1, нязм., н.
Гатунак чырвонага віна (паводле назвы французскага горада Бардо).
бардо́ 2, нязм. прым.
Цёмна-чырвоны. Сукенка колеру бардо.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
така́й, ‑ю, м.
Сорт дэсертнага венгерскага віна. Яно [возера Балатон] гарыць па небакрай, Як светлы, малады такай У чарцы з сонечнага шкла. Танк.
[Ад геагр. назвы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
імерэці́нскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да Імерэціі, імерэцінаў, імерэцінцаў. // у знач. наз. імерэці́нскае, ‑ага, н. Сорт сухога вінаграднага віна. Бутэлька імерэцінскага.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мускатэ́ль, ‑ю, м.
1. Сорт вінаграду з духмянымі ягадамі; вінаград гэтага сорту.
2. Сорт салодкага віна з мускатнага вінаграду; віно гэтага сорту.
[Іт. muscatello.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сто́пка 1, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.
Невялікая шклянка для віна. І наліў паўнютку стопку: — Стукні, друг, і... не дышы. Бялевіч. // Колькасць віна, гарэлкі і пад., якая ўмяшчаецца ў такую шклянку. Цяпер Герасім Іванавіч куляе стопку без лішніх слоў і, рукавом уцершы вусны, пачынае навейшы рэпертуар, дзе на першым месцы таксама вайсковыя маршы. Карамазаў. Сядзім удваіх за столікам. У нас нават па стопцы чырвонага віна. Васілевіч.
сто́пка 2, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.
Тое, што і варыўня. Старая перабірала бульбу ў стопцы. Броўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)