Verbum

ура́з, прысл.

1. У той жа момант, імгненна.

У. разгарэлася сварка.

2. За адзін прыём, адразу.

Вецер у. замятаў сляды на снезе.

шчаці́ніць, -ню, -ніш, -ніць; незак., што.

Падымаць угору, натапырваць (поўсць, шчацінне і пад.).

Кошка шчацініць поўсць.

Вецер шчацініў салому на страсе (перан.).

папярэ́днічаць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ае; незак.

Адбываецца, здараецца раней за што-н., перад чым-н.

Як правіла, навальніцы папярэднічае вецер.

завуго́лле, -я, н.

Месца за вуглом, за будынкам або сярод будынкаў.

Шуміць вецер у завуголлі.

◊

Па завуголлі бегаць — адвільваць, ухіляцца ад чаго-н.

гвалто́ўны, -ая, -ае.

1. Які суправаджаецца гвалтам, прымусам.

Гвалтоўная смерць.

2. Раптоўны.

Г. агонь.

3. Бурны, парывісты.

Г. вецер.

|| наз. гвалто́ўнасць, -і, ж.

апыля́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Пераносчык пылку кветак з тычынак на песцік (насякомыя, птушкі, вецер, вада).

2. Тое, што і апыльвальнік.

за́мець, -і, мн. -і, -ей, ж.

Завіруха, мяцеліца або снег, які вецер пераганяе па зямлі.

На дварэ круціла з.

Па дарозе слалася з.

спадаро́жны, -ая, -ае.

1. Які рухаецца ў адным напрамку з чым-н.

Спадарожная машына.

С. вецер.

2. Які сустракаецца на шляху.

Спадарожная станцыя.

трапяткі́, -а́я, -о́е.

1. Які пастаянна варушыцца, дрыжыць; дрыгатлівы.

Вецер скалыхнуў трапяткое лісце.

2. Лёгкі, хуткі ў рухах, поўны энергіі (разм.).

Т. конь.