Дзе́яць ’рабіць і да т. п.’ Таго ж паходжання, што і дзеяслоў дзець (гл.), г. зн. ад прасл. *dě(ja)ti < і.-е. *dhē‑ ’ставіць, класці, рабіць’. Гл. Трубачоў, Эт. сл., 4, 229–230.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сця́глы ’худы’ (Марц.). Да сцягаць ’рабіць больш кампактным’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
блінтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., што.
Рабіць цісненне на кніжных вокладках з мэтай іх афармлення або падрыхтоўкі іх паверхні для друкавання фарбай ці фольгай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вярста́к, верстака. м.
Тое, што і варштат (у 1 знач.). Дзядзька.. прыладзіў каля зямлянкі нешта накшталт верстака, нарыхтаваў алешыны і пачаў рабіць ночвы. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
інкасі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.
Зрабіць (рабіць) аперацыю інкаса, прад’явіць (прад’яўляць) дакумент да плацяжу і атрымаць (атрымліваць) належныя да выплаты грошы.
[Ад іт. incassare — класці ў скрыню.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нязда́тнасць, ‑і, ж.
Адсутнасць здатнасці, умення рабіць што‑н. Няздатнасць да малявання. □ [Валя] узлавалася на сябе, на Марыну за пасіўнасць, за няздатнасць да подзвігу. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэ́дзіць, рэджу, рэдзіш, рэдзіць; незак., што.
Абл. Рабіць рэдкім, радзейшым. У залы першага і трэцяга класа ўрываецца свежае паветра, рэдзіць дым, раздзьмухвае полымя. Шынклер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
такава́ць, ‑куе; незак.
Рабіць своеасаблівыя рухі і спяваць, падклікаючы самку ў перыяд спарвання (пра самцоў некаторых птушак). Зухавата, весела такуе [цецярук], Выпінае грудку напаказ. Бялевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уна́длівы, ‑ая, ‑ае.
Які ўнадзіўся, панадзіўся рабіць што‑н. — Усё праз гэтую ўнадлівую, праз тваю палюбоўніцу, — зазлавала Оля і ўжо не стрымала крыўды. Гроднеў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шчарбі́ць, шчарблю, шчэрбіш, шчарбіць; незак., што.
Рабіць зазубрыны, шчарбіны на чым‑н. Іх [мячы] крыжаносцы на Русі шчарбілі, — З рук выбітыя, засталіся каля вежы. Лойка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)