Мы́тля ’жанчына, якая разносіць плёткі’ (навагр., Нар. словатв.). Да муціць ’хлусіць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мірг! ’хуткае марганне, шаволенне’ (Нас., ТСБМ; мсцісл., Нар. лекс.). Да мірга́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Наду́ндзіцца ’напіцца ўдосталь, уволю’ (слонім., Нар. лекс.), ’нассацца’ (Сцяц.). Гл. дундзець, дунда.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Нашабуня́ць (нашыбуняць) ’хутка што-небудзь зрабіць’ (чавус., Нар. сл.). Ад шабуняць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Не́дагадзь ’асоба, якой цяжка дагадзіць’ (слаўг., Нар. словатв.). З дагадзіць, гл. гадзіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Нэ́бнуць ’ударыць, стукнуць’ (вілейск., Нар. сл.). Няясна. Параўн. намнуць ’тс’, гл. палаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Парто́ліць ’перамешваць, перакладаць’ (Сцяшк. МГ), ’псаваць’ (Нар. сл.). З польск. partólić ’псаваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пацяне́чнік ’гультай’ (ганц., Жыв. нар. сл.). Да па- і цянёк, цень (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прывязе́нка ’чужая, прывезеная з чужых краёў’ (Нар. Гом.). Да прыве́зці, гл. ве́зці.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пі́занне (пізыньне) ’апоўзіны (на стажку)’ (Нар. лекс.). Да поўзіны, апоўзін сі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)