ры́мскі ри́мский;

○ ~кае пра́ва — ри́мское пра́во;

~кія лі́чбы — ри́мские ци́фры

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

правапарушэ́нне, ‑я, н.

Парушэнне права, законаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экстерриториа́льность юр. экстэрытарыя́льнасць, -ці ж.;

пра́во экстерриториа́льности пра́ва экстэрытарыя́льнасці;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патэ́нт, ‑а, М ‑тэнце, м.

1. Дакумент, у якім засведчана права вынаходніка на яго вынаходства.

2. Уст. Пасведчанне на права займацца гандлем, промыслам.

[Ад лац. patens, patentis — адкрыты, яўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даве́ранасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

Дакумент, які дае права каму-н. дзейнічаць ад імя таго, хто выдаў гэты дакумент.

Д. на атрыманне пасылкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарантава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што.

Даць (даваць) гарантыю ў чым-н.

Г. добрую якасць вырабаў.

Г. права на працу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прававы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да права ​1 (у 1, 2 і 3 знач.). // Заснаваны па праве, які выражае нормы права. Прававыя адносіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сервіту́т, сарвіту́т, сурвіту́т ‘зямля, купленая сялянамі для агульнага карыстання; паша на панскіх угоддзях’ (Сл. ПЗБ), сервіту́т, сербіту́т, сіверту́т ‘тс’ (Сл. Брэс., ЛА), сервіту́т ‘абмежаванае права карыстацца чужой маёмасцю’ (ТСБМ), ст.-бел. сервитутъ ‘тс’ (Ст.-бел. лексікон). З лац. servitus, servitutis ‘павіннасць’, што да servitium ‘паслуга, служба’ < servīre ‘служыць’, servus ‘слуга’. Магчыма, праз польскае пасрэдніцтва, параўн. servitut ‘вызначанае права карыстання чужой маёмасцю; права пашы на панскім лузе’ (Станкевіч, Лексіка, 118; Варш. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

легітыма́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Пацвярджэнне ці прызнанне за кім‑н. якога‑н. права; дакумент, які пацвярджае гэта права.

2. Узаконенне пазашлюбных дзяцей у буржуазных заканадаўствах.

[Ад лац. legitimus — законны, правамерны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парытэ́тнасць, ‑і, ж.

Спец. Уласцівасць парытэтнага. Парытэтнасць права.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)