ры́мскі ри́мский;

○ ~кае пра́ва — ри́мское пра́во;

~кія лі́чбы — ри́мские ци́фры

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

правапарушэ́нне, ‑я, н.

Парушэнне права, законаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экстерриториа́льность юр. экстэрытарыя́льнасць, -ці ж.;

пра́во экстерриториа́льности пра́ва экстэрытарыя́льнасці;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патэ́нт, ‑а, М ‑тэнце, м.

1. Дакумент, у якім засведчана права вынаходніка на яго вынаходства.

2. Уст. Пасведчанне на права займацца гандлем, промыслам.

[Ад лац. patens, patentis — адкрыты, яўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гарантава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак., што.

Даць (даваць) гарантыю ў чым-н.

Г. добрую якасць вырабаў.

Г. права на працу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

даве́ранасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

Дакумент, які дае права каму-н. дзейнічаць ад імя таго, хто выдаў гэты дакумент.

Д. на атрыманне пасылкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прававы́, ‑ая, ‑ое.

Які мае адносіны да права ​1 (у 1, 2 і 3 знач.). // Заснаваны па праве, які выражае нормы права. Прававыя адносіны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Сервіту́т, сарвіту́т, сурвіту́т ‘зямля, купленая сялянамі для агульнага карыстання; паша на панскіх угоддзях’ (Сл. ПЗБ), сервіту́т, сербіту́т, сіверту́т ‘тс’ (Сл. Брэс., ЛА), сервіту́т ‘абмежаванае права карыстацца чужой маёмасцю’ (ТСБМ), ст.-бел. сервитутъ ‘тс’ (Ст.-бел. лексікон). З лац. servitus, servitutis ‘павіннасць’, што да servitium ‘паслуга, служба’ < servīre ‘служыць’, servus ‘слуга’. Магчыма, праз польскае пасрэдніцтва, параўн. servitut ‘вызначанае права карыстання чужой маёмасцю; права пашы на панскім лузе’ (Станкевіч, Лексіка, 118; Варш. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

легітыма́цыя, ‑і, ж.

Спец.

1. Пацвярджэнне ці прызнанне за кім‑н. якога‑н. права; дакумент, які пацвярджае гэта права.

2. Узаконенне пазашлюбных дзяцей у буржуазных заканадаўствах.

[Ад лац. legitimus — законны, правамерны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзінанача́льнік, ‑а, м.

Асоба, якая мае права адзінаначалля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)