Verbum

водалячэ́нне, ‑я, н.

Сістэма лячэння хворых вадой (ванны, душы, купанне і інш.).

рэўматало́гія, ‑і, ж.

Раздзел медыцыны, які вывучае рэўматызм і метады яго лячэння.

сератэрапі́я, ‑і, ж.

Метад лячэння інфекцыйнага захворвання шляхам увядзення хвораму антытаксічнай сывараткі.

[Ад лац. serum — сываратка і грэч. therapeia — лячэнне.]

проціра́кавы, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для папярэджання і лячэння рака. Проціракавая барацьба. Проціракавая прафілактыка.

кардыяло́гія, ‑і, ж.

Галіна медыцыны, якая вывучае сардэчныя хваробы і метады іх лячэння.

[Ад грэч. kardía — сэрца і lógos — вучэнне.]

лячэ́бнік, ‑а, м.

Уст. Кніга, у якой апісаны папулярныя спосабы лячэння розных хвароб.

інгаля́тар, ‑а, м.

1. Апарат для лячэння інгаляцыяй.

2. Тое, што і інгаляторый.

дыспансе́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыспансера. Дыспансерны нагляд. Дыспансерны метад лячэння.

супрацьгрыпо́зны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для засцярогі ад грыпу, для лячэння яго. Супрацьгрыпозная сываратка.

супрацьзапале́нчы, ‑ая, ‑ае.

Які служыць для лячэння запаленняў, засцерагае ад запаленняў. Супрацьзапаленчыя сродкі.